Actueel

14 januari 2021 - In de ‘Ermelose chaletmoord’ heeft in maart 2014 de brandweer een melding gekregen om naar een bungalowpark in Ermelo te gaan waar een bungalow (‘chalet’) in brand zou staan. De brandweer treft in de bungalow het stoffelijk overschot aan van een slachtoffer die al eerder door zijn familie als vermist was opgegeven. Onderzoek wijst uit dat hij door geweld om het leven is gekomen en dat de bungalow in brand is gestoken. A, de zus van de verdachte (X), is onder meer veroordeeld wegens het van het leven beroven van het slachtoffer. B en C zijn veroordeeld in verband met het in brand steken van het chalet en de poging tot het verbranden van een lijk met het oogmerk om het feit of de oorzaak van het overlijden te verhelen. X, de verdachte waar het hier om gaat, is veroordeeld wegens medeplichtigheid aan de door B en C begane feiten.

Het hof heeft bewezen verklaard dat de verdachte zijn auto ter beschikking heeft gesteld om B en C in de gelegenheid te stellen zich te verplaatsen naar/van de bungalow en dat hij aan hen een jerrycan gevuld met benzine beschikbaar heeft gesteld. Als bewijsmiddelen heeft het hof verklaringen van B en C voor het bewijs gebruikt.

X heeft het tenlastegelegde ontkend en heeft getracht B en C als getuigen te horen. Omdat B en C medeverdachten waren konden zij een beroep doen op hun verschoningsrecht, hetgeen zij ook hebben gedaan. In hoger beroep is betoogd dat de verdediging geen adequate mogelijkheid heeft gehad de getuigen te horen, zodat de eerder door hen bij de politie voor X belastende verklaringen voor het bewijs moeten worden uitgesloten. Omdat onvoldoende (ander) bewijs tegen X voorhanden is moet X worden vrijgesproken.

Het hof heeft het verweer verworpen en daartoe gesteld dat hij de verklaringen van B en C betrouwbaar acht. Het hof geeft daartoe aan dat deze ook zichzelf, in veel grotere mate dan verdachte, hebben belast. In dat licht is er voor hen geen reden om de rol van verdachte groter te maken dan die in werkelijkheid was. Hun verklaringen ondersteunen elkaar en ze worden bovendien op meerdere punten ondersteund.'

In cassatie is vervolgens dat oordeel aangevallen.

In hoger beroep en in cassatie is een beroep gedaan op de zgn. ‘Vidgen’ jurisprudentie. In overeenstemming met het advies van advocaat-generaal F.W. Bleichrodt herhaalt de Hoge Raad vervolgens dat een behoorlijke en effectieve mogelijkheid tot ondervraging van een getuige ontbreekt in de situatie dat een getuige zich van het geven van een getuigenis of van het beantwoorden van bepaalde vragen verschoont op grond van een daartoe door de wet gegeven bevoegdheid en de getuige dientengevolge weigert antwoord te geven op de vragen die de verdediging hem stelt of doet stellen.